Dünya döndükçe hüznün mevsimi olacaktır sonbahar.
Sabır ister hüzün mevsiminden sonra gelen zemheri.
Soğuktan çatlar toprak, donar narin dalları ağaçların.
Beklenir; yeniden doğuşu müjdeleyen o nazlı cemre.
Tam da sabretmenin dayanılmaz bir hal aldığı anda;
Cemre düşer, takatin tükendiği zannedilen zamanda.
Düşen cemre, yeşertir hayatı ve umutları yeniden.
İlahi döngü kusursuz olarak tamamlanır her koşulda.
Sonbahar, ruhumun en sevdiği mevsimdir benim.
Çünkü ben ölümü en çok sonbaharda hatırlıyorum.
Yapraklarıyla vedalaşan ağaçların altında yürüyorum.
Yere düşen yaprakları toplayabildiğim kadar topluyorum;
Onlara ölen insanlara gösterdiğim saygıyı gösteriyorum.
Hayata yüklediğim mecazi anlamı bir yaprakta buluyorum.
Ömer Furkan Kesikbaş - 28.11.2023