Novella

Öyküden uzun, romandan kısa,

Bir ayak izi benimkisi, Novella!

Hep seni aradım yalnızlığımda.

Kendime tenha kalmak için;

Çıktığım yolda, seni buldum!

Sana yazdığım ilk şiiri hatırla.

Satırlar, düşen yağmur tanesi;

Bulutun bir dağı sarması gibi.

Şansa inanmam, varsa ihtimal;

İşte o yazgıdır, alnımın çatında. 

Haritalandırılmamış yerdir Dünya;

Ne cennettir ne de cehennem;

Tanımsız bölge; Terra İncognita.

Ben bir tahterevalliye bindim,

Adı: yaşamak, tarttı beni gün be gün,

Hapsolmuşluğun içindeki Araf’ta.

Her gün yeni bir dara koydu karşıma.

Kâh yükseldim bulutların göz hizasına,

Kâh gözünden düştüm yağmurların,

Hızla çakıldım toprağın bağrına.

Dört nala koştum dümdüz mahşere;

Boyuna kamçılanan rahvan atı gibi;

Nefesimi çatlatan dünya peşimde.

Sahi, ben neden koşuyordum?

Zaten ayağıma gelecekti kıyamet.

Bir an yoruldum, Durunca duruldum;

Mülâhaza kendi iç sesimle;

Boyun eğdim bahtıma, 

Ve ram oldum O’na. O an,

Atıldım imtihanın alevden potasına.

İmtihan bu ya; gönlüm nara vuruldu.

Önce, mühürlendim çöl kumlarında,

Sonra, ruhum fırtınaya tutuldu,

Kala kaldım ateş denizinin ortasında;

Alabora oldu hayal yüklü karavela.

Kayboldu rafine dünya düşlerim.

Hayretin kıyısına vurdum.

Yanımda yatıyordu, Yanı başımda,

Düşlerimin cansız bedenleri.

Bir tek ben sağ kurtuldum;

Dünyada, alemsiz kalmak pahasına,

Ve atletsiz; belden üstüm yalıncak.

Rüzgâr giyindim uçurum boyunda.

Yükseklere sürgün etti beni yaşamak,

Şimdi neredeyim? <Yokuşun Sonunda>

Bulutların boyunun yetmediği,

Gecenin beyaz olduğu yerdeyim.

İmtihan; kimine ceza, kimine bela.  

İmtihanın armağanıyla

Bulutlar deniz oldu ayaklarımda ;

Dedim ya,

Benimkisi bir ayak izi sadece.

Öyküden uzun, romandan kısa.

Novella!

Eğer divane gibi aramasaydım seni, 

Görebilir miydim şimdi;

Ufkun gerçek rengini?

Güneş hiç el sallar mıydı bana, batarken.

Ya da dertleşebilir miydim her gece Ay’la?

Gün, dünyanın en ücra beşiğinde yatarken.

Ömer Furkan – 29.05.2024