Ben Kimim

Ruhumdaki hırçınlık Karadeniz’den,

Başıma balta kesildi, bu dünya benim.

Bedenimi, öyle dimdik gömün toprağa.

Allah’tan başkasına hiç eğilmedim.

Gönlümün duvarında el işçiliği var.

Bereketli hilaldir anacığım benim.

Merhametten yüzü, ayın on dördü;

Nakış nakış ördü gönül evimi.

Nakşetti ruhuma Mezopotamya’yı,

Ve iki kadim nehrin bilgeliğini.

Bir gayrettir babamdan miras kalan.

Korku tereddüt eder, görünce cüretimi.

Ben çalışınca, yorgun düşer zaman.

Posasını çıkartmadan bitirmem işimi.

Sabrımın şahidi demirden dağlar;

Göğsüm daralınca yanımdaydılar.

Eridi dağın demiri, bense dağlandım.

Örsün üstüne koyup çekiç vurdular.

Dut yaprağını atlas yapan sabırla;

Ham koruk helva oldu bağrımda.

Toprak olmak için çekilmedi bunca cefa.

Elbet, cennet olmalı bu yolun sonunda.

Pamuk ipliğine bağlı bir hayat,

Taşımaz sevdamın ağır yükünü.

Hasret tarlasında biçtiğim hasat,

İple çeker kendine, mahşer gününü.

Benim sevdam ahretliktir, sevgili.

Bizim kavuşmamız cennete kaldı.

Şiir dediğin ne ki, kalbimin kiri,

Yaralarımı bir tek özlemin sardı.