Perdelerin ardında güneşsiz gündüzler

Aydınlık geceleri kollayan lamba duyu.

İnsan, tükenen bir mum gibi umutsuz

Duydum, kalbinden gelen homurtuyu

Simalar tanırım, dişleri yok çarkında.

Gözleri oburluğun en dipsiz kuyuları

Destursuz gülemezler, avuçlar perde

Buluşurlar ışığın somurttuğu yerlerde.

Hep aynı meşreple tokuşur kadehleri

Tuz yalar çeşmede susasın diye dilleri

Alınları secdede bir taht gördüklerinde

Taptıkları; etobur camgözlü bir çekirge.

Bildikleri üç amel; cebir, hile ve tuzak

Yaşamları kolonsuz gölgelere sığınak.

Tedbirsiz gezmez akrep belde emanet

Şeytanı bile korkutur cebi delik ihanet

Kulaklarının arasında çevrili tel örgüler;

Anladıklarından sorumlu olmamı istediler.

Oysa, zulme isyanım gayet net ve sarihti.

Yumruğum havadayken kalbim müsterihti.

O an kırlangıç sürüsü selamladı başımı

Yere inen bulutlar kesti köstek bağımı

Ağzımda gün batımının uzattığı sigara

Ruhumu okşadı güneşin kızıl saçlı ışığı

Zorbaların yaşamı sürsün camın dışında

Ben balkona sığınıp ufkumu parlatırım.

Bu deveran dönünce sanki ışık hızında

Yine güneşe çıkar ve öykümü anlatırım.

Ömer Furkan – 29.06.2024