Banliyödeki Köz.

Ağılı bir tütsü yanıyor sanki dünyada,

Sarmış tüm kentleri habis bir duman;

Bu duman, kıstırmış güneşi bir tenhada.

Her taraf karanlık, her yerde buhran.

Halbuki İnsan, çıplak geldi bu dünyaya;

Günahsız, masum, nezih ve temiz.

Çocukken bir üstünlük yarışı yoktu aramızda.

Yumurcak bir aklın her köşesi lekesiz.

Yaşlandıkça zihinlerde sertleşen kaya;

Hoşgörüsüzlük olarak çıktı ortaya;

Her sınır kapısında.

Hudutları coğrafya çizmişti aslında.

Asabi bir nehir ayırdı olası aşkları.

Ve insan, var olduğu günden beri göçtü;

Gönenç bir umuda,

Yurt tuttu kendine en cömert toprakları.

Şimdiyse dünya,

Doymayan bir servet hırsıyla,

Kirli ve pespaye.

Obur bir tezgâhın dişlileri arasında

Ezdi insanlığın ortak rüyasını;

Ulusları ayıran, çok uluslu sermaye.

Tedarik zincirinde ufacık bir çatlak;

Gevşetti hukukun cıvatasını.

Adaletin elleri çolak ve ayağı aksak;

Sömürdükçe; semiren zenginlik,

Düzensiz kalabalığın çok renkli izdihamını.  

Mazlumun kimliğine bakılmaz,

Aynı renktedir umut ve göz yaşı.

Ağzı hep aynı kokar tüm gariplerin.

İhtirastır, zulmün açgözlü çıbanbaşı.

Şimdi söz sırası geldi, ezilenlerin.

Korkusu, hak ve emek mücadelesidir;

Gücün görkemine sığınan gökdelenlerin.

Önce banliyöleri saracak eşitsizlik ateşi;

Bozacak ayrımcı düzenlerin insicamını.

İlkin düşecek sömürenlerin başkenti;

Sonra, yakacak tüm obez kentlerin göbek yağını;

Yokluktan karın kasları beliren kitlenin haşmeti.