Aşkın namusunu kirletmedim hiç.
Yüzmedim pişmanlık okyanusunda.
Aynaları kırarken bile efendiceydim,
Ürkmedim akreplerin kahkahasında.
Arabama almadım melankoliyi;
Otostop çekiyordu yol kenarında.
Uzaktan sevmelerin mareşaliyim.
Duramam gecenin arsızlığında.
Ben en çok yağmuru sevdim.
Telaşın yorulduğu göl kenarında.
Dünün bezginliği sardı her yanı.
Umut, yarının boş yaprağında.
Damlalar düşüyor paçalarıma,
Her biri hikâye anlatır gibi.
Sıçrıyor bulanık bir özlem;
Islanan duamın ıssızlığına.
Neredesin?
Kanat çırpan Beyaz güvercin.
Son nefesi bunlar sözcüklerimin.
Kalbim biraz ıslak, vicdanım serin.
Aşkın zahmetini siliyor hüzün,
Çöller giderir susuzluğumu.
Duvarda titreyen son resmi güzün,
Savurur anısını efkârlı rüzgâr.
Muamma bir iklime göç etti kuşlar.
Ucu kırıldı kurşun kalemin.
Nasuh tövbesi etti en masum suçlar.
Tuz buz oldu, camdan burcu sitemin.
Buzdan bir heykel yaktım dün gece;
Taştan biraz daha duygusuz olan.
Anladım, yakıcı ateş benmişim.
Kül bile kalmadı dünün ardından.
Ey Aşk! Beni cennete sürükle;
Yıldır içimdeki dünyalıkları.
Mahfilim olsun aydınlık sema;
Söndür kalbimdeki karanlıkları.
Ömer Furkan Kesikbaş 22.01.2024